Είμαστε όσα έχουμε ζήσει. Είμαστε οι αναμνήσεις μας. Αν, όμως, χάσουμε τις αναμνήσεις μας, τότε ποιοι είμαστε; Πόσο χαμένοι μπορούμε να νιώσουμε, πόσο μπερδεμένοι, αν δεν είμαστε πια σίγουροι για το ποιοι είμαστε και για το τι έχουμε ζήσει;
Η ταινία Lost Property είναι μια ιστορία αγάπης, ένα ταξίδι ανακάλυψης, μια ιστορία για την απώλεια. Μια ιστορία για το πόσο εύθραυστο είναι το ανθρώπινο μυαλό, που το θεωρούμε δεδομένο μέχρι να σταματήσει να λειτουργεί όπως παλιά. Είναι μια ιστορία για την ελπίδα. Για την υπομονή και την επιμονή. Για την απώλεια μνήμης στα γηρατειά και για το πόσο σημαντικές είναι οι αναμνήσεις μας για εμάς τους ίδιους και πώς διαμορφώνουν αυτό που είμαστε. Πραγματεύεται τη νόσο Αlzheimer, μια αρρώστια που μας κλέβει αυτό που είμαστε. Μια αρρώστια τρομακτική. Η ταινία Lost Property μιλάει για ένα τραγικό θέμα με έναν πολύ όμορφο και ευαίσθητο τρόπο. Μας κάνει να χαμογελάμε και μας δίνει ελπίδα.
Την ταινία έχει σκηνοθετήσει η Åsa Lucander, η οποία είναι από τη Φινλανδία, αλλά μένει και εργάζεται στο Λονδίνο από το 2001. Η ίδια δήλωσε: «Ήθελα να φτιάξω μια ταινία που να αγγίξει τους ανθρώπους τόσο οπτικά όσο και συναισθηματικά. Να διερευνήσω ένα θέμα που είναι τραγικό αλλά να του δώσω ελπίδα και να πω την ιστορία με τον πιο όμορφο δυνατό τρόπο». Και τα κατάφερε.
Η ιστορία έχει ως εξής: Ένας ηλικιωμένος άντρας εργάζεται σε ένα γραφείο απολεσθέντων αντικειμένων. Κάθε μέρα μία κυρία έρχεται στο γραφείο και του παρουσιάζει μία φωτογραφία με ένα αντικείμενο που έχει χάσει και κάθε μέρα εκείνος την βοηθάει να το βρει – χωρίς, όμως, αποτέλεσμα. Κάθε μέρα που περνάει οι προσδοκίες και η ελπίδα όλο και μειώνονται και η αίσθηση της απώλειας γίνεται όλο και πιο έντονη. Στα δωμάτια του γραφείου απολεσθέντων αντικειμένων βρίσκονται απομεινάρια από το παρελθόν τους. Αφού ψάξουν μαζί πολλά δωμάτια αναζητώντας τα χαμένα αντικείμενα, θα βρουν πολλά περισσότερα από όσα ήλπιζαν: θα βρουν ο ένας τον άλλο.
Στην αφίσα της ταινίας διαβάζουμε: «Όταν χάσεις κάτι που αγαπούσες πολύ, μόνο σε ένα μέρος μπορείς να το βρεις. Στο γραφείο απολεσθέντων αντικειμένων». Το γραφείο απολεσθέντων αντικειμένων αποτελεί, ουσιαστικά, μια μεταφορά για το ανθρώπινο μυαλό. Οι αναμνήσεις που μοιραστήκαμε βρίσκονται κρυμμένες σε διάφορα δωμάτια και περιμένουν να τις βρούμε. Η Åsa Lucander εξήγησε την ιδέα της: «Όλα τα αντικείμενα βρίσκονται εκεί (στο γραφείο απολεσθέντων) γιατί με κάποιον τρόπο τα έχουμε ξεχάσει. Και όλα τα αντικείμενα κουβαλούν μια ιστορία και έχουν ιδιαίτερη σημασία για τον κάτοχό τους. Μπορεί το αντικείμενο να είναι άνευ σημασίας, αλλά η ιστορία με την οποία συνδέεται να σημαίνει για κάποιον τα πάντα. Η ταινία Lost Property μας διηγείται όλες αυτές τις ιστορίες. Όλες οι διαφορετικές αναμνήσεις είναι κρυμμένες στα δωμάτια και περιμένουν εμάς να τις βρούμε».
Η ταινία δεν έχει διάλογο.
Είμαστε όσα έχουμε ζήσει. Είμαστε οι αναμνήσεις μας. Αν, όμως, χάσουμε τις αναμνήσεις μας, τότε ποιοι είμαστε; Πόσο χαμένοι μπορούμε να νιώσουμε, πόσο μπερδεμένοι, αν δεν είμαστε πια σίγουροι για το ποιοι είμαστε και για το τι έχουμε ζήσει;
Το επίσημο site της Åsa Lucander
Εάν σας άρεσε αυτό το άρθρο, θα χαρώ πολύ εάν το μοιραστείτε με άλλους που θεωρείτε πως μπορεί να τους ενδιαφέρει ή εάν το μοιραστείτε στον τοίχο σας στο Facebook ή μέσω άλλων social media με μία κοινοποίηση/share.
Επίσης, θα χαρώ πολύ να μου λέτε σχόλια και εντυπώσεις κάθε φορά που διαβάζετε κάτι.
Το επόμενο μήνυμα απευθύνεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ σε ιδιοκτήτες και διαχειριστές άλλων sites (και όχι σε απλούς χρήστες social media):
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του κειμένου ή μέρους αυτού σε άλλο site/blog (το γνωστό μας copy paste) χωρίς την έγγραφη άδεια του loukini.gr (Λουκία Μητσάκου).
