Όταν είσαι σε αδιέξοδο

Σήμερα καθόμουν στο μπαλκόνι μου. Βλέπω στο απέναντι μπαλκόνι ένα περιστέρι να φτάνει, να κάνει βόλτα και να προσπαθεί να βγει ανεπιτυχώς, γιατί εκείνο ακριβώς το σημείο έχει πιο δύσκολο πέρασμα. Να χτυπάει μια στον τοίχο, μια στο πλέγμα. Ακριβώς δίπλα το μπαλκόνι ήταν εντελώς ελεύθερο και ανοιχτό αλλά εκείνο προσπαθούσε να βγει μόνο από εκεί. Το παρακολουθούσα ώρα, μην καταλαβαίνοντας γιατί δεν πάει λίγο παραπέρα και να βγει από εκεί που μπήκε. «Βγες καλέ από εκεί!» του έλεγα και του έδειχνα όλο το υπόλοιπο μπαλκόνι. Αυτό τίποτα. Βγήκε τελικά μετά από πολλή ταλαιπωρία από το δύσκολο πέρασμα. Σήμερα ένιωσα και εγώ πως είμαι περιστέρι. Έχω υπάρξει αμέτρητες φορές αυτό το περιστέρι. Και κάθε φορά που δεν μπορώ να βγω από ένα αδιέξοδο που μπήκα μόνη μου, θα θελα και εγώ κάποιον να μου φωνάξει: «Βγες καλέ από εκεί!» και να μου δείξει το δρόμο. Ίσως τα πράγματα να είναι πολύ πιο απλά από ό,τι αντιλαμβανόμαστε τη στιγμή που νιώθουμε εγκλωβισμένοι. Είμαστε, όμως, πολύ κοντά για να δούμε καθαρά τη λύση. Είναι εξουθενωτικό να είσαι τόσο συχνά αυτό το περιστέρι. Και όλοι έχουμε ανάγκη εκείνες τις στιγμές κάποιον να μας δείξει την έξοδο από το «αδιέξοδο».