Όλα όσα έμαθα

Έμαθα πως όταν ένας άνθρωπος μου φέρεται σαν να μη νοιάζεται καθόλου για μένα, οφείλω να τον πιστέψω. Πράγματι δε νοιάζεται. Όταν ένας άνθρωπος νοιάζεται για σένα, το καταλαβαίνεις. Το βλέπεις στο βλέμμα του και, κυρίως, στις πράξεις του. Και να θέλει, δε θα μπορέσει να το κρύψει.

Έμαθα ότι όταν ένας άνθρωπος θέλει πραγματικά να σε δει, θα βρει τον τρόπο. Το “δεν έχω χρόνο” είναι απλώς ένα ακόμα ψέμα που λέμε στον εαυτό μας. Ποτέ δε θα έχουμε χρόνο. Τον χρόνο τον φτιάχνουμε εμείς. Και πάντα καταφέρνουμε να δούμε αυτούς που θέλουμε πραγματικά να δούμε και να κάνουμε όσα θέλουμε πραγματικά να κάνουμε. Δεν έχουμε -μονίμως- χρόνο μόνο για τους ανθρώπους που δε θα βλέπαμε, ακόμα και αν δεν είχαμε να κάνουμε απολύτως τίποτα. Έμαθα να αγαπώ περισσότερο τους ανθρώπους που φτιάχνουν χρόνο για μένα και να φτιάχνω χρόνο για τους ανθρώπους που μου είναι σημαντικοί.

Έμαθα πως η χειρότερη ήττα μου είναι όταν αυτολογοκρίνομαι. Όταν αυθόρμητα νιώθω δυσάρεστα για κάτι που μου συνέβη και το εκλογικεύω και λέω στον εαυτό μου πως δεν έχω το δικαίωμα να νιώθω όπως νιώθω. Αυτή ήταν πάντα η χειρότερη ήττα μου. Έμαθα πως κανείς δεν έχει δικαίωμα να μου πει πώς πρέπει ή δεν πρέπει να νιώθω- ούτε καν εγώ. Έμαθα να αποδέχομαι αυτό που νιώθω χωρίς να με μαλώνω.

Έμαθα πως όταν κάποιος με βλέπει να πονάω για κάτι που συνέβη παλιά και μου λέει να μην ασχολούμαι με το παρελθόν, δεν έχει δίκιο. Όταν πονάω σήμερα για κάτι που συνέβη στο παρελθόν, ο πόνος ανήκει στο παρόν και όχι στο παρελθόν. Έμαθα να μην αφήνω κανέναν να μου υποδείξει πόσο χρόνο δικαιούμαι να θρηνήσω για κάτι. Ο καθένας μας πρέπει να ακολουθήσει τους δικούς του ρυθμούς στην προσπάθεια να θεραπεύσει μια πληγή, γιατί η θεραπευτική διαδικασία είναι διαφορετική για όλους μας. Έμαθα να πονάω και να θρηνώ χωρίς ενοχές για τον χρόνο που τυχόν “χάνω”, γιατί αυτός ο χρόνος είναι ο μόνος που δεν είναι χαμένος. Να πονάω μέχρι να ξυπνήσω μια μέρα και, αναπάντεχα, να μην πονάω πια. Έμαθα πως αυτή η μέρα έρχεται πάντα, αν έχεις αντιμετωπίσει κατάματα τον πόνο σου με θάρρος και υπομονή. Αλλιώς, απλώς θάβεται και τα θαμμένα συναισθήματα είναι αυτά που θα έρθουν και θα σε κατασπαράξουν μία μέρα απροειδοποίητα. Έμαθα να πονάω με θάρρος για όσο καιρό χρειάζεται μέχρι να γιατρευτεί η πληγή.

Έμαθα να συγχωρώ πιο εύκολα και να απομακρύνομαι χωρίς να κρατάω θυμό. Το κάνω μόνο για μένα. Γιατί μου κάνει καλό. Γιατί αναπνέω καλύτερα. Έμαθα να συγχωρώ πιο εύκολα, γιατί ο θυμός αιχμαλωτίζει μόνο εμένα την ίδια.

Έμαθα πως, αν σκέφτεσαι έναν άνθρωπο και χαμογελάς, τότε σκέφτεσαι τον σωστό άνθρωπο.

Έμαθα πως – όσο απίθανο και αν φαντάζει σε μια δεδομένη χρονική στιγμή- θα υπάρξουν κι άλλοι. Κι άλλοι έρωτες κι άλλοι φίλοι κι άλλοι συνεργάτες κι άλλοι κολλητοί κι άλλοι εραστές. Θα υπάρξουν κι άλλοι. Στην ουσία, όμως, κανείς δεν μπορεί να πάρει τη θέση κάποιου άλλου. Γιατί οι άνθρωποι είμαστε, καλώς ή κακώς, βαθιά και φύσει αναντικατάστατοι.

Έμαθα να κάνω άλματα στο κενό με την πίστη πως θα τα καταφέρω, ακόμα και αν φαίνεται απίθανο. Με την πίστη πως ό,τι κι αν γίνει θα επιβιώσω και θα είμαι καλά και θα έχω μάθει καινούρια πράγματα. Πως αν χρειαστώ πραγματικά εξωτερική βοήθεια, πάντα θα βρεθεί κάποιος να με πιάσει- απλώς αυτός ο κάποιος σπάνια θα είναι αυτός που φανταζόμουν. Έμαθα να πηδάω στο κενό και σε όνειρα παράτολμα και πανάκριβα, να τρώω συχνά τα μούτρα μου και να μην το μετανιώνω ποτέ. Γιατί αυτό το γκρεμοτσάκισμα με έκανε πιο σοφή και με έφερε εδώ που είμαι σήμερα- πολύ μακριά σε σχέση με εκεί που ήμουν χθες.

Έμαθα να εμπιστεύομαι το ένστικτό μου, γιατί δεν έχει κάνει ποτέ λάθος. Έμαθα πως η πρώτη εντύπωση είναι, συνήθως, η σωστή. Το ένστικτο δεν είναι μια έννοια αφηρημένη. Είναι όλα τα σημάδια που βλέπουμε με τα ίδια μας τα μάτια και ο εγκέφαλός μας δεν είχε αρκετό χρόνο για να τα επεξεργαστεί. Αυτό ονομάζω εγώ “ένστικτο” και έμαθα να το εμπιστεύομαι χωρίς δεύτερη σκέψη. Και δε με έχει προδόσει ποτέ.

Έμαθα πως στη ζωή μου έχω ανάγκη μόνο από ανθρώπους που αν τους λείψω, θα με ψάξουν. Αν με θέλουν στη ζωή τους, θα μου το δείξουν. Αν τους ενοχλήσει κάτι, θα μου το πουν. Αν χαρώ, θα χαρούν. Ανθρώπους που με κάνουν να γελάω. Σχέσεις με σκηνή και χωρίς παρασκήνιο. Σχέσεις καθαρές και διάφανες. Όλα τα άλλα απλώς θόρυβος. Και μεγαλώσαμε πια για τόση φασαρία.

Έμαθα να πιστεύω στη μαγεία γιατί τη βλέπω πια με τα ίδια μου τα μάτια. Και ένα πράγμα είναι το πιο μαγικό απ’ όλα: Άνθρωπο που αγάπησες, δεν τον ξεαγαπάς ποτέ, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Αυτό θα πει μαγεία. Έμαθα αυτή τη μαγεία να τη σέβομαι και να την αγαπώ πολύ.

Έμαθα πως είμαι ένας άνθρωπος ολόκληρος και δεν πιστεύω καθολου στο παραμύθι για το άλλο μου μισό. Είμαι ολόκληρη, γι’ αυτό και δε θέλω στη ζωή μου όσους με μισοθέλουν, με μισοαγαπούν, με μισοκαταλαβαίνουν, με μισονοιάζονται. Μακριά από μας τα μισά και τα μέτρια.

Όταν νιώθω μπερδεμένη και πιστεύω πως δεν ξέρω τι είναι αυτό που θέλω πραγματικά, έμαθα να κοιτάζω τον νυχτερινό ουρανό. Αυτός ο ελάχιστος χρόνος που μεσολαβεί ανάμεσα στο αστέρι που πέφτει και την ευχή που κάνω, τότε που δεν προλαβαίνω να προετοιμάσω καθόλου την ευχή μου, είναι ο αγαπημένος μου χρόνος. Τότε. Τότε καταλαβαίνω τι είναι αυτό που λαχταράω στ’ αλήθεια.

Έμαθα πως όταν ένας άνθρωπος που αγαπώ έχει πέσει, έχω δύο επιλογές: Ή θα τον σηκώσω ή θα ξαπλώσω δίπλα του μέχρι να βρει τη δύναμη για να σηκωθούμε μαζί. Συνειδητοποίησα πως προτιμώ το δεύτερο.

Έμαθα πως η χαρά θα έρχεται πάντα από εκεί που δεν το περιμένω και με μορφή εντελώς διαφορετική από αυτή που φανταζόμουν. Έμαθα να ψάχνω τον έρωτα όχι όταν είμαι μόνη αλλά όταν είμαι έτοιμη.

Έμαθα να μη στεναχωριέμαι στη συνειδητοποίηση πως νιώθω αρκετά διαφορετική από τους ανθρώπους που συναντώ ως προς τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τον έρωτα, τη φιλία και τη ζωή. Έμαθα να αγαπώ τη διαφορετικότητά μου και τη μοναξιά που φέρνει μαζί της και να πιστεύω ακράδαντα πως εκεί έξω υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που σκέφτονται όπως εγώ και που ονειρεύονται αυτά που ονειρεύομαι κι εγώ. Μπορεί να μην τους ακούω συχνά αλλά φταίει και το ότι, ίσως, είμαστε πιο αθόρυβοι από τους άλλους. Το ξέρω, όμως, πως υπάρχουν.

Έμαθα να αντιμετωπίζω όλα τα φιλιά και τις αγκαλιές σαν να είναι τα τελευταία και να λέω όσο γίνεται αυτό που νιώθω τη στιγμή που το νιώθω. Να κρατάω συχνά ενός λεπτού σιγή για όλα τα τελευταία φιλιά που δεν ήξερα εκείνη τη στιγμή πως θα ήταν τα τελευταία και τα αντιμετώπισα ως “ένα ακόμα φιλί”.

Έμαθα να αγαπώ χωρίς να με νοιάζει αν αγαπάει ο άλλος. Να αγαπώ γιατί εγώ θέλω να αγαπήσω- ο άλλος ας κάνει ό,τι θέλει. Από τους ανθρώπους που δε με αγάπησαν και από αυτούς που δε με άφησαν να τους αγαπήσω, στους δεύτερους το κρατάω. Αν είναι να διαλέξω ανάμεσα στο να αγαπώ μόνο ή να αγαπιέμαι μόνο, να αγαπώ θα διαλέξω. Να μη χάσω ποτέ την ικανότητα και την πολυτέλεια του να αγαπώ. Και αν είμαι πολύ τυχερή, μπορεί να αγαπηθώ κιόλας.

Έμαθα πως τα αμοιβαία συναισθήματα είναι το πιο σπάνιο πράγμα στον κόσμο. Γι’ αυτό και όταν και αν μας συμβεί, πρέπει να αφήσουμε στην άκρη φόβους, φοβίες και δεύτερες σκέψεις και να το ζήσουμε εκτιμώντας τη σπανιότητά του. Να το ζήσουμε συνειδητοποιώντας πόσο εξαιρετικά τυχεροί είμαστε.

Έμαθα πως ο στόχος είναι να βρούμε έναν άνθρωπο που να μιλάμε σαν εραστές και να γελάμε σαν κολλητοί. Να ακούμε μουσική, να μιλάμε για το σύμπαν και να μοιραζόμαστε το γλυκό μας. Να βλέπουμε την πόλη από ψηλά. Να κοιτάζουμε τα αεροπλάνα και να μαντεύουμε πού πηγαίνουν. Να καθόμαστε στο πάτωμα και να μην έχουμε πάντα την ανάγκη να γεμίσουμε τη σιωπή. Να γελάμε. Αυτός είναι ο στόχος. Μέχρι τότε, έμαθα να είμαι πλήρης και ευτυχισμένη μόνη μου και ποτέ να μην προτιμήσω την κακή παρέα από τη μοναξιά.

Έμαθα να αναθεωρώ διαρκώς, να ανθίζω όπου βρίσκω και όχι μόνο εκεί που υποτίθεται πως ταιριάζω. Να λέω “εδώ είναι το σπίτι μου εμένα” σε μέρη που δεν είχα καν φανταστεί. Να αναθεωρώ συχνά ως προς τα θέλω μου, τα όνειρά μου και, κυρίως, τις ανάγκες μου. Να ρωτάω τον εαυτό μου εάν αυτό που θέλω, το θέλω πραγματικά ή εάν απλώς το ήθελα παλιά ή εάν κάποιος άλλος με έπεισε πως πρέπει να το θέλω. Έμαθα να βγαίνω από κουτάκια που ποτέ δεν ταίριαξα και δεν υπήρξα ευτυχισμένη και να ψάχνω ένα δικό μου, καινούριο μονοπάτι. Έμαθα να αναθεωρώ και ήταν από τα σημαντικότερα πράγματα που έμαθα.

Εάν σας άρεσε αυτό το άρθρο, θα χαρώ πολύ εάν το μοιραστείτε με άλλους που θεωρείτε πως μπορεί να τους ενδιαφέρει ή εάν το μοιραστείτε στον τοίχο σας στο Facebook ή μέσω άλλων social media με μία κοινοποίηση/share.

Επίσης, θα χαρώ πολύ να μου λέτε σχόλια και εντυπώσεις κάθε φορά που διαβάζετε κάτι.

Το επόμενο μήνυμα απευθύνεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ σε ιδιοκτήτες και διαχειριστές άλλων sites (και όχι σε απλούς χρήστες social media):

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του κειμένου ή μέρους αυτού σε άλλο site/blog (το γνωστό μας copy paste) χωρίς την έγγραφη άδεια του loukini.gr (Λουκία Μητσάκου).

Illustration: Gabriel Moreno