Το λάθος αστέρι του John Green

Σίγουρα έχετε ακούσει για το περίφημο βιβλίο “The fault in our stars” του John Green που έγινε το Νο1 bestseller των New York Times και η ιστορία του μεταφέρθηκε το 2014 στη μεγάλη οθόνη και έχει αποσπάσει ήδη πολλά βραβεία. Επίσης, πολλά αποφθέγματα που διαβάζουμε αριστερά και δεξιά και βλέπουμε σε φωτογραφίες στα social media, είναι αποσπάσματα από αυτό το συγκεκριμένο βιβλίο. Στα ελληνικά το έχουμε μεταφράσει: «Το λάθος αστέρι». Σήμερα θα μιλήσουμε, λοιπόν, για «Το λάθος αστέρι» του John Green.

Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από μία φράση  του Κάσσιου στο έργο «Ιούλιος Καίσαρας» του William Shakespeare: «Δε φταίει το άστρο μας, φίλε Βρούτε, που είμαστε δούλοι· είναι δικό μας λάθος». O John Green, όμως, μάλλον διαφωνεί με αυτό το ρητό, γι’ αυτό και θα μας διηγηθεί μια ιστορία, αυτή της Χέιζελ και του Ογκάστους, όπου πράγματι το λάθος βρίσκεται στο αστέρι τους και την μοίρα τους δεν την προκάλεσαν οι ίδιοι. Για την τροπή της ζωής τους, δεν ευθύνονται οι δύο έφηβοι. Αυτή είναι μια ιστορία για τη μάχη δύο νέων ανθρώπων με τον καρκίνο. Αλλά όχι μόνο: δεν πρόκειται για ένα βιβλίο που εστιάζει στη νόσο. Είναι μια ιστορία αγάπης αυθεντικής και αληθινής. Μια ιστορία για τον εφηβικό έρωτα. Μια ιστορία για τη δύναμη και τις φιλοσοφικές μας αναζητήσεις. Είναι μια ιστορία πέρα από τον καρκίνο. Ή, όπως, χαρακτηριστικά συζητούν οι δύο πρωταγωνιστές την πρώτη μέρα της γνωριμίας τους:
«Λοιπόν, ποια είναι η ιστορία σου»;
«Σου είπα ήδη την ιστορία μου. Διαγνώστηκα όταν ήμουν…»
«Όχι, δεν εννοώ την ιστορία του καρκίνου σου. Τη δική σου ιστορία. Ενδιαφέροντα, χόμπι, πάθη, προχωρημένα φετίχ και τα λοιπά.  Μη μου πεις πως είσαι από εκείνους τους ανθρώπους που γίνονται ένα με την αρρώστια τους. Ξέρω ένα σωρό τέτοιους. Είναι αποκαρδιωτικό. Θέλω να πω, ο καρκίνος είναι συνώνυμο της ανάπτυξης, σωστά; Αναπτύσσεται και κατακλύζει τους ανθρώπους. Όμως, δεν μπορείς να τον αφήσεις να πετύχει το στόχο του πριν την ώρα του».

Μέσα από μια ωμή ειλικρίνεια και ένα ιδιαίτερο χιούμορ, θα αναπτυχθεί μια μεγάλη ιστορία αγάπης. Ο πρώτος έρωτας. Με αυτό το «για πάντα» που πάντα το εννοούμε στον πρώτο έρωτα, είτε το ξεστομίσουμε τελικά είτε όχι.

«Κάποιες φορές οι άνθρωποι δε συνειδητοποιούν τη σημασία των υποσχέσεών τους όταν τις δίνουν», είπα.
«Ναι, φυσικά. Όμως όπως και να ’χει την υπόσχεση την κρατάς. Αυτή είναι η σημασία της αγάπης. Αγάπη είναι να κρατάς την υπόσχεση, όπως και να ’χει.»

Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου διαβάζουμε:

«Είμαι ερωτευμένος μαζί σου», επέμεινε. «Είμαι ερωτευμένος μαζί σου και δε με ενδιαφέρει να στερήσω από τον εαυτό μου την απλή απόλαυση του να λέω αλήθειες. Είμαι ερωτευμένος μαζί σου, και το ξέρω πως ο έρωτας είναι απλώς μια κραυγή στο κενό, πως η λήθη είναι αναπόφευκτη και πως είμαστε όλοι καταδικασμένοι, και θα έρθει η μέρα που ο κόπος μας θα γίνει ξανά σκόνη, ξέρω πως ο ήλιος θα καταπιεί τη μόνη γη που θα αποκτήσουμε, κι είμαι ερωτευμένος μαζί σου». Όταν η Χέιζελ συναντά τον Ογκάστους, ανακαλύπτει στο πρόσωπό του ένα αδελφό πνεύμα και μαζί του θα μοιραστεί τους φόβους, τα άγχη, τους προβληματισμούς της, αλλά και μια αγάπη που αγγίζει τις πιο μύχιες γωνιές της ψυχής τους. Οι δυο τους με ανατρεπτική αίσθηση του χιούμορ και ωμή ειλικρίνεια θα προσπαθήσουν να αναζητήσουν από κοινού προσωπικές απαντήσεις σε καθολικά ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης…

Η 16 χρονη Χέιζελ πάσχει από καρκίνο. Έχει αποδεχθεί πλέον την αρρώστια της και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο έχει κλειστεί στον εαυτό της και δεν αφήνει κανέναν να δεθεί μαζί της. Η ίδια εξηγεί: «Είμαι σαν χειροβομβίδα. Είμαι μια χειροβομβίδα και κάποια στιγμή θα εκραγώ και θα ήθελα να ελαχιστοποιήσω τις απώλειες». Θα γνωρίσει, όμως, τον Ογκάστους, ένα αγόρι που νίκησε τον καρκίνο, και θα τα δει όλα με άλλο μάτι. Οι πρωταγωνιστές είναι δύο όχι και τόσο συνηθισμένοι έφηβοι. Ώριμοι, σοφοί και καμιά φορά κυνικοί. Μα πώς αλλιώς; Πρόκειται για δύο παιδιά που αναγκάστηκαν να μεγαλώσουν απότομα. Και που ξέρουν πλέον πώς να σκέφτονται και να προβληματίζονται πάνω σε μεγάλα φιλοσοφικά ερωτήματα. Και ασχολούνται με τη ζωή, με τον έρωτα, με τα βιβλία.

«Ογκάστους, ίσως θα ήθελες να μοιραστείς τους φόβους σου με την ομάδα»
«Φοβάμαι τη λήθη. Τη φοβάμαι όπως ο παροιμιώδης τυφλός φοβάται το σκοτάδι».

Δεν ξέρω πώς αντιμετωπίζετε εσείς αυτά τα θέματα. Να σας πω την αλήθεια, δεν ξέρω καν πώς αντιμετωπίζω εγώ αυτά τα θέματα. Άλλες φορές τα δέχομαι άλλοτε όχι. Άλλες φορές αποκαρδιώνομαι, άλλες φορές τα βλέπω με αισιοδοξία. Το σίγουρο είναι πως δεν αποθαρρύνθηκα από το  να διαβάσω αυτό το βιβλίο, γνωρίζοντας ότι το κεντρικό του θέμα είναι δύο έφηβοι που πάσχουν από καρκίνο. Και ο συγγραφέας με αποζημίωσε και με το παραπάνω. Και θυμήθηκα και αυτόν τον έρωτα τον πρώτο, τον αγνό, τον καθαρό, τον ολόκληρο. Τον έρωτα όπου εννοείς τα «για πάντα» σου. Τον έρωτα που σε αλλάζει. Τον έρωτα που σε μεγαλώνει. Αυτόν τον έρωτα τον πρώτο. Το πρώτο βλέμμα, το πρώτο φιλί. Αυτόν τον έρωτα που δεν ξεχνάς ποτέ.

«Θα έρθει κάποια στιγμή που όλοι μας θα είμαστε νεκροί. Όλοι μας. Θα έρθει κάποια στιγμή που δε θα ζει κανένας άνθρωπος για να θυμάται ότι κάποτε υπήρξαν άνθρωποι ή το είδος μας έκανε κάτι. Δε θα υπάρχει κανείς για να θυμάται τον Αριστοτέλη ή την Κλεοπάτρα, πόσο μάλλον εσένα. Όλα όσα κάναμε, χτίσαμε, γράψαμε, σκεφτήκαμε και ανακαλύψαμε θα ξεχαστούν, κι όλα αυτά θα έχουν εξαφανιστεί. Ίσως αυτή η στιγμή να κοντεύει ή μπορεί να απέχει εκατομμύρια χρόνια, όμως ακόμα κι αν επιβιώσουμε από την κατάρρευση του ήλιου μας, δε θα επιβιώσουμε για πάντα. Υπήρχε μια εποχή πριν αποκτήσουν συνείδηση οι ζωντανοί οργανισμοί και θα υπάρξει μια τέτοια εποχή και μετά. Κι αν σε ανησυχεί το αναπόφευκτο της ανθρώπινης λήθης, θα σου πρότεινα να μη δίνεις σημασία. Άλλωστε, αυτό ακριβώς κάνουν και όλοι οι άλλοι».

Ένα βιβλίο σκληρό, λυπητερό, τρυφερό και αστείο, όπως ακριβώς και η ίδια η ζωή. Γιατί, όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν πολλές φορές οι δύο πρωταγωνιστές: «Ο κόσμος δεν είναι ένα εργοστάσιο πραγματοποίησης ευχών». Όχι, ποτέ δεν ήταν. Και ο John Green κατάφερε να γράψει ένα βιβλίο με ένα τρομερά θλιβερό θέμα, χωρίς να θλίβει πάντα και χρησιμοποιώντας χιούμορ και ωριμότητα- ό,τι κι αν σημαίνει για τον καθένα μας αυτό. Και μας έδειξε πως «τα σημάδια που αφήνουν οι άνθρωποι πολύ συχνά είναι ουλές». Ουλές που μας ορίζουν για το υπόλοιπο της ζωής μας και πως χωρίς τον πόνο, ίσως να μην ξέραμε τι σημαίνει χαρά. Μας έδειξε πως ακόμα και μια σύντομη ζωή, μπορεί να αποτελεί και εκείνη, ένα άπειρο.

Το περιοδικό New Yorker χαρακτηρίζει τον 38χρονο πολυβραβευμένο συγγραφέα «γητευτή των εφήβων» .

Μπορείτε να διαβάσετε τις πρώτες σελίδες του βιβλίου εδώ .

Το λάθος αστέρι του John Green κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη σε μετάφραση του Χρήστου Καψάλη.

Από τις εκδόσεις Λιβάνη κυκλοφορούν επίσης τα βιβλία του ίδιου συγγραφέα: «Οι Κατερίνες», «Αναζητώντας την Αλάσκα» και «Χάρτινες Πόλεις».

Το επίσημο site του John Green 

Το τρέιλερ της κινηματογραφικής μεταφοράς του βιβλίου:

Ερωτεύτηκα με τον τρόπο που αποκοιμιέσαι: αργά, και ύστερα με τη μία, στη στιγμή.

Εάν έχετε διαβάσει το βιβλίο ή όταν και εάν το διαβάσετε, ελάτε να το συζητήσουμε και να ανταλλάξουμε απόψεις. Τα σχόλιά σας δεν είναι απλώς ευπρόσδεκτα- είναι απαραίτητα. Θα σας περιμένω.

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του κειμένου ή μέρους αυτού από άλλο site/blog χωρίς την έγγραφη άδεια του loukini.gr (Λουκία Μητσάκου)