Σήμερα δεν έκλαψα για μένα. Σήμερα έκλαψα για την ανθρωπότητα.

Τώρα τελευταία μου συμβαίνει κάτι πολύ όμορφο και πολύ λογικό αλλά ταυτόχρονα πολύ σπάνιο: τώρα τελευταία ο κόσμος στο δρόμο μού μιλάει. Άγνωστες κυρίες με πλησιάζουν, με κοιτάνε βαθιά μέσα στα μάτια και μου χαμογελάνε. Συζητάμε. Για όσο κρατάει ένα φανάρι, για όσο κρατάει ένα τσιγάρο, για όσο κρατάει ένας καφές. Λέμε τι μας προβληματίζει, τι φοβόμαστε, αν ελπίζουμε. Πάντα χρειαζόμουν αυτές τις κουβέντες για να βγαίνω από το μικρόκοσμό μου και να βλέπω τον κόσμο πιο σφαιρικά. Πάντα χρειαζόμουν αυτές τις κουβέντες για να βάζω τα προβλήματά μου στην κλίμακα που τους αρμόζει. Και για να μάθω τους ανθρώπους, τα όνειρά τους και τους φόβους τους. Τους αγαπώ τους ανθρώπους. Όχι «παρά» την ατελή φύση τους, τα ελαττώματά τους, τις παράλογες φοβίες τους. Όχι «παρά». Τους αγαπώ ακριβώς γι’ αυτά.

Μου κρατάνε το χέρι. Όλοι μου δίνουν και από μία ευχή, ανάλογα με τα πιστεύω τους και το χαρακτήρα τους. Όλοι μου εύχονται όσα ελπίζουν για τον εαυτό τους. Τώρα τελευταία με τον άγνωστο κόσμο επικοινωνώ σαν να είναι πολύ δικοί μου άνθρωποι. «Καλή φώτιση», μου λέει μια ηλικιωμένη κυρία που περιμέναμε μαζί στο φανάρι. «Καλή φώτιση και όλα να σου πάνε καλά». «Να στέκεσαι πάντα στα πόδια σου, να μην εξαρτάσαι από κανέναν άλλο. Και να βρεις έναν άνθρωπο να μιλάς. Να του λες τα προβλήματά σου, να τα βάζετε κάτω και να προσπαθείτε να τα λύσετε μαζί», μου λέει πάλι σήμερα μια κυρία που έπινε καφέ στο διπλανό τραπέζι. «Να μην κάθεσαι μόνη σου και τα λες στον τοίχο. Εγώ στον τοίχο τα λέω, δεν έχω κανέναν να μιλήσω».

Illustration: Andrew Hem

Περνάω έξω από μία εκκλησία και γίνεται το αδιαχώρητο. Δεν έχω ξαναδεί ποτέ τόσο κόσμο. Μπαίνω μέσα. Κόσμος όλων των ηλικιών, όλων των κοινωνικών τάξεων, όλων των χαρακτήρων. Για άλλους η θρησκευτική πίστη ήταν πάντα στη νοοτροπία τους και στην καθημερινότητά τους. Για πολλούς είναι πρόσφατη διέξοδος. Είδα εκατοντάδες ανθρώπους να περιμένουν ένα θαύμα. Και για όσους δεν έχουν στενή σχέση με τη θρησκεία, το να περιμένεις ένα τέτοιο θαύμα είναι η τελευταία τους διέξοδος. Στένεψαν τα περιθώρια, βλέπεις. Δεν ελπίζουν πολλοί σε πρακτικές διεξόδους πια. Θέλουν πολύ αλλά δεν μπορούν. Αρχίσαμε να περιμένουμε ένα θαύμα. Τρόμαξα πολύ. Γιατί είχαν όλοι το ίδιο βλέμμα: της απελπισμένης ελπίδας. Κοιτούσα για ώρα, χωρίς να μπορώ να κουνηθώ. Και βγαίνω έξω με ένα βάρος στο στήθος.  «Καλή φώτιση, κοπέλα μου», μου λέει ένας ηλικιωμένος κύριος. «Δε θα μας σώσουν οι κυβερνήσεις και οι πολιτικοί. Καλή φώτιση να έχεις». Τι όμορφη αυτή η ευχή: καλή φώτιση. Όλοι φώτιση χρειαζόμαστε, από όπου μπορεί να τη δεχθεί ο καθένας. Εμένα φώτιση μού δίνουν οι άνθρωποι. Ο πόνος τους και η ελπίδα τους. Τα μάτια τους τα καθαρά. Ελάχιστοι φίλοι με έχουν κοιτάξει με τόση αγάπη με όση με κοιτάζουν οι «άγνωστοι» άνθρωποι αυτή την περίοδο στο δρόμο. Οι άγνωστοι για μένα είναι πολύ δικοί μου άνθρωποι.

Η κατάσταση που ζούμε όλοι πια (δε μου αρέσει η λέξη «κρίση», δεν πιστεύω σε καμία κρίση, γιατί τα πράγματα μετά από τόσα χρόνια θα μπορούσαν να έχουν βελτιωθεί, αν ήταν πράγματι μία «κρίση») μας έμαθε κάτι. Κλειστήκαμε πολύ, μείναμε πολύ μόνοι μας και μάθαμε πόση ανάγκη έχουμε να μας κρατήσει ένας άγνωστος άνθρωπος το χέρι στο δρόμο, να μας χαμογελάσει, να μας δώσει μια ευχή. Να ευχηθούμε στον άλλον ό,τι ελπίζουμε για εμάς. Να δώσει δύναμη ο ένας στον άλλον. Όσο μελό και αν ακούγεται. Τελικά δεν είναι. Αυτό συνειδητοποίησα σήμερα.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζω στην ηλικία που βρίσκομαι αυτή τη στιγμή είναι ότι θέλω να σώσω την ανθρωπότητα όσο ποτέ άλλοτε, θέλω να κάνω κάτι για να γίνουν πάλι οι άνθρωποι ευτυχισμένοι, αλλά πλέον δεν ξέρω αν μπορώ να το κάνω μόνη μου. Μικροί θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, να τον κάνουμε καλύτερο. Μεγαλώνοντας, γινόμαστε πιο κυνικοί -επειδή είμαστε πιο έμπειροι- και προσπαθούμε να αλλάξουμε και να σώσουμε τον εαυτό μας. Εγώ έχω παγιδευτεί στο ενδιάμεσο στάδιο: θέλω να σώσω τον κόσμο και τον εαυτό μου αλλά νιώθω πως δεν μπορώ, πως δεν εξαρτάται από μένα. Νιώθω -πια- ανεπαρκής.

Illustration: Andrew Hem

Σήμερα μίλησα ώρες πολλές με άγνωστους ανθρώπους. Και γύρισα σπίτι στεναχωρημένη. Δεν έκλαψα για τα δικά μου προβλήματα ούτε για τα προβλήματα των ανθρώπων που αγαπώ. Δεν έκλαψα γιατί τα τελευταία χρόνια- είτε εργάζομαι είτε όχι- δεν μπορώ να συντηρήσω τον εαυτό μου. Δεν έκλαψα γιατί οι φίλοι μου είναι μήνες απλήρωτοι και δεν μπορούν να προσφέρουν στα παιδιά τους όσα χρειάζονται ούτε έκλαψα για όσους θέλουν αλλά δεν μπορούν να κάνουν οικογένεια, γιατί τα μακροχρόνια σχέδια έχουν πια καταργηθεί. Δεν έκλαψα για όσους ανθρώπους προσπαθούν να βοηθήσουν αυτούς που πνίγονται καθημερινά και δεν τα καταφέρνουν. Ούτε για τους τόσους ανθρώπους με πτυχία και μεταπτυχιακά και διδακτορικά που δεν μπορούν να επιβιώσουν γιατί δεν έχουν κάποιο γνωστό να τους «βολέψει» σε μια δουλίτσα. Δεν έκλαψα για τις «δουλίτσες», τα «λεφτουδάκια», τη «ζωούλα». Δεν έκλαψα για τα υποκοριστικά. Σήμερα δεν έκλαψα για τα δικά μου. Σήμερα έκλαψα για την ανθρωπότητα.

Θέλω να πάνε όλα καλά. Θέλω ο κόσμος να γίνει ευτυχισμένος και να ξαναχαμογελάσει. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως δεν θα έχουμε πια ανάγκη από αγνώστους για να ανταλλάξουμε ελπίδα, ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως θα σταματήσουν οι κουβέντες με αυτούς τους όμορφους ξένους, που τόσο αγαπώ και τόσο χρειάζομαι. Θέλω να είμαστε καλά.  Και ακόμα ελπίζω. Γι’ αυτό κλαίω. Μόνο όσοι ελπίζουν, βλέπεις, μπορούν να απελπίζονται. Μόνο όσοι ακόμα γοητεύονται μπορούν να απογοητευθούν. Ο άνθρωπος που το έχει βάλει κάτω, δεν έχει πια δάκρυα. Και εγώ σήμερα δεν έκλαψα για μένα. Σήμερα έκλαψα για την ανθρωπότητα.

Αθήνα, Ελλάδα, Νοέμβριος 2015

Εάν σας άρεσε αυτό το άρθρο, θα χαρώ πολύ εάν το μοιραστείτε με άλλους που θεωρείτε πως μπορεί να τους ενδιαφέρει ή εάν το μοιραστείτε στον τοίχο σας στο Facebook ή μέσω άλλων social media με μία κοινοποίηση/share.

Επίσης, θα χαρώ πολύ να μου λέτε σχόλια και εντυπώσεις κάθε φορά που διαβάζετε κάτι. 

Το επόμενο μήνυμα απευθύνεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ σε ιδιοκτήτες και διαχειριστές άλλων sites (και όχι σε απλούς χρήστες social media):

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του κειμένου ή μέρους αυτού σε άλλο site/blog (το γνωστό μας copy paste) χωρίς την έγγραφη άδεια του loukini.gr (Λουκία Μητσάκου).

Illustration: Andrew Hem