Περιμένω

Συγχώρεσέ με που δε μιλάω πολύ αυτές τις μέρες. Που δεν απαντάω στα μηνύματα. Που δε σηκώνω τα τηλέφωνα.

Εδώ είμαι.

Κάθομαι και ακούω τα βήματα κάποιου που πλησιάζει αλλά δε φτάνει ποτέ.

Και περιμένω. Κάθε φορά σαν να ήταν η πρώτη φορά.

Περιμένω. Με μια ακατανίκητη νοσταλγία για όσα δε συνέβησαν ποτέ. Κι όμως, αυτά, τελικά, υπήρξαν και τα πιο αληθινά, και τα πιο δικά μας.

Έτσι είναι φτιαγμένη η ζωή, βλέπεις. Οι έρωτες είναι για να τελειώνουν, οι άνθρωποι είναι για να φεύγουν, τα όνειρα είναι για να αλλάζουν. Και εμείς για να νοσταλγούμε όσα δε ζήσαμε ποτέ. Και να περιμένουμε πάντα κάτι, χωρίς να γνωρίζουμε τι είναι αυτό.

Ίσως όταν φτάσει, να καταλάβουμε πως αυτό ήταν τελικά που περιμέναμε. Ίσως και όχι.

Ίσως το μόνο πραγματικά μόνιμο πράγμα στη ζωή μας να είναι αυτή η απροσδιόριστη αναμονή.

Εάν σας άρεσε αυτό το άρθρο, θα χαρώ πολύ εάν το μοιραστείτε με άλλους που θεωρείτε πως μπορεί να τους ενδιαφέρει ή εάν το μοιραστείτε στον τοίχο σας στο Facebook ή μέσω άλλων social media με μία κοινοποίηση/share.

Επίσης, θα χαρώ πολύ να μου λέτε σχόλια και εντυπώσεις κάθε φορά που διαβάζετε κάτι. 

Το επόμενο μήνυμα απευθύνεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ σε ιδιοκτήτες και διαχειριστές άλλων sites (και όχι σε απλούς χρήστες social media):

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του κειμένου ή μέρους αυτού σε άλλο site/blog (το γνωστό μας copy paste) χωρίς την έγγραφη άδεια του loukini.gr (Λουκία Μητσάκου).

Illustration: Manuel Rebollo