Δε θέλω να χαιρετηθούμε δήθεν ευγενικά. Δε θέλω να με φιλήσεις στο μάγουλο.
Και δε μου λες- Πες μου κι εσύ για να καταλάβω: Άνθρωπο που φίλησες στο στόμα, πώς μπορείς μετά να τον φιλάς στο μάγουλο; Άνθρωπο που θεώρησες φίλο αλλά αποδείχθηκε πως ήταν εχθρός μασκαρεμένος σε φίλο, πώς μπορείς να τον χαιρετάς; Πώς ο εραστής γίνεται φίλος και ο φίλος γίνεται γνωστός;
Οι χειρότεροι ξένοι είναι αυτοί που παλιά γνωρίζαμε τόσο καλά. Και η μεγαλύτερη βία στον κόσμο δεν είναι άλλη από αυτή την παράλογα αντίστροφη πορεία.
Όχι, η αντίστροφη πορεία δεν μπορεί να συμβεί- αν δεν έχει περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα- χωρίς κάποιος να προσποιείται. Και εγώ δεν προσποιούμαι.
Δε θέλω να με ρωτάς «τι κάνεις» ούτε θέλω να μάθω τι κάνεις εσύ. Το μόνο που θέλω να μάθω είναι ποιος είσαι. Ποιος, διάολο, είσαι – αφού κανείς δε γνωρίζει ποτέ κανέναν στ’ αλήθεια.
Όλα τα υπόλοιπα, άστα για τους άλλους, για τους δήθεν ευγενικούς, τους δήθεν αναίσθητους, τους δήθεν «δεν έγινε και τίποτα».
Για μένα, όταν χάνεις έναν άνθρωπο, «έγιναν πολλά». Και αυτά τα πολλά δε συμβαδίζουν με ένα αδιάφορο φιλί στο μάγουλο.
Εάν σας άρεσε αυτό το άρθρο, θα χαρώ πολύ εάν το μοιραστείτε με άλλους που θεωρείτε πως μπορεί να τους ενδιαφέρει ή εάν το μοιραστείτε στον τοίχο σας στο Facebook ή μέσω άλλων social media με μία κοινοποίηση/share.
Επίσης, θα χαρώ πολύ να μου λέτε σχόλια και εντυπώσεις κάθε φορά που διαβάζετε κάτι.
Το επόμενο μήνυμα απευθύνεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ σε ιδιοκτήτες και διαχειριστές άλλων sites (και όχι σε απλούς χρήστες social media):
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του κειμένου ή μέρους αυτού σε άλλο site/blog (το γνωστό μας copy paste) χωρίς την έγγραφη άδεια του loukini.gr (Λουκία Μητσάκου).
illustration: Victorija – andsmilestudio.com
1 σχόλιο
Πόσο στοιχίζει όμως μία πιθανή παρεξήγηση;Ή αυτά τα ρημάδια τ’αυτονόητα ;