Μια ωδή στην Παρασκευή
Η Παρασκευή ήταν πάντα η αγαπημένη μου μέρα.
Είναι η μέρα η γεμάτη προσδοκίες και ελπίδα.
Η μέρα που πιστεύεις πως θα κάνεις επιτέλους τα πράγματα τα σημαντικά, αυτά που μέσα στη βδομάδα δίνουν χωρίς να το θέλουν τη θέση τους στα πράγματα τα επείγοντα. Επιτέλους! Τώρα τα σημαντικά.
Σπάνια συμβαίνει. Κάπως η ζωή πάντα σε προλαβαίνει.
Και όμως κάθε Παρασκευή ελπίζεις με το ίδιο πάθος.
Κάθε Παρασκευή σαν να μην είσαι έμπειρος, σαν να μην ξέρεις.
Κάθε Παρασκευή σαν να είναι η πρώτη φορά.
Για μένα η Παρασκευή είναι η επιστροφή σ’ αυτή την αθωότητα.
Όλοι έχουμε δικαίωμα στην αθωότητα.
Έστω και για 48 ώρες- μέχρι το απόγευμα της Κυριακής.
Την Παρασκευή είμαι άμαθη, είμαι αθώα, είμαι παιδί.
Την Παρασκευή πάντα ελπίζω. Και αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να μου το κλέψει κανείς.
Εάν σας άρεσε αυτό το άρθρο, θα χαρώ πολύ εάν το μοιραστείτε με άλλους που θεωρείτε πως μπορεί να τους ενδιαφέρει ή εάν το μοιραστείτε στον τοίχο σας στο Facebook ή μέσω άλλων social media με μία κοινοποίηση/share.
Επίσης, θα χαρώ πολύ να μου λέτε σχόλια και εντυπώσεις κάθε φορά που διαβάζετε κάτι.
Το επόμενο μήνυμα απευθύνεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ σε ιδιοκτήτες και διαχειριστές άλλων sites και σελίδων στα social media (και όχι σε απλούς χρήστες social media):
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του κειμένου ή μέρους αυτού σε άλλο site/blog/σελίδα (το γνωστό μας copy paste) χωρίς την έγγραφη άδεια του loukini.gr (Λουκία Μητσάκου).
