Οι χειρότεροι ξένοι είναι αυτοί που παλιά γνωρίζαμε τόσο καλά

Δε θέλω να χαιρετηθούμε δήθεν ευγενικά. Δε θέλω να με φιλήσεις στο μάγουλο.

Και δε μου λες- Πες μου κι εσύ για να καταλάβω: Άνθρωπο που φίλησες στο στόμα, πώς μπορείς μετά να τον φιλάς στο μάγουλο; Άνθρωπο που θεώρησες φίλο αλλά αποδείχθηκε πως ήταν εχθρός μασκαρεμένος σε φίλο, πώς μπορείς να τον χαιρετάς; Πώς ο εραστής γίνεται φίλος και ο φίλος γίνεται γνωστός;

Οι χειρότεροι ξένοι είναι αυτοί που παλιά γνωρίζαμε τόσο καλά. Και η μεγαλύτερη βία στον κόσμο δεν είναι άλλη από αυτή την παράλογα αντίστροφη πορεία.

Όχι, η αντίστροφη πορεία δεν μπορεί να συμβεί- αν δεν έχει περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα- χωρίς κάποιος να προσποιείται. Και εγώ δεν προσποιούμαι.

Δε θέλω να με ρωτάς «τι κάνεις» ούτε θέλω να μάθω τι κάνεις εσύ. Το μόνο που θέλω να μάθω είναι ποιος είσαι. Ποιος, διάολο, είσαι – αφού κανείς δε γνωρίζει ποτέ κανέναν στ’ αλήθεια.

Όλα τα υπόλοιπα, άστα για τους άλλους, για τους δήθεν ευγενικούς, τους δήθεν αναίσθητους, τους δήθεν «δεν έγινε και τίποτα».

Για μένα, όταν χάνεις έναν άνθρωπο, «έγιναν πολλά». Και αυτά τα πολλά δε συμβαδίζουν με ένα αδιάφορο φιλί στο μάγουλο.